Hallo, ik ben David. Ik ben op 11 oktober 2000 in Blaricum geboren, woog bij de geboorte zo'n 3480 gram en ben ongeveer 50 cm lang. Tegenwoordig woon ik in Bussum. Als je over een tijdje op het luidsprekertje hieronder klikt, dan hoor je het liedje dat ik steeds maar meer voor m'n ouders en de buren zing.

Ik heb een paar foto's van mezelf verzameld. Kijk maar eens wat een knappe kanjer ik ben:
 
 

Klik hier als je me een e-mail wil sturen; ik heb inmiddels al 24 fanmails ontvangen. Ik garandeer niet dat ik zelf al meteen een e-mail terugstuur; ik heb het momenteel nog te druk met slapen en huilen. Gelukkig heb ik personeel dat mijn emails kan beantwoorden.
 
 
 

Hier is het bewijs dat ik bij m'n geboorte bijna 3.5 kilo gram woog. Inmiddels ben ik al wat afgevallen, maar dat komt er wel weer bij, hoor.	Hier is de vroedvrouw m'n genitalieen aan het bewonderen. Het is voor het eerst dat ik zoiets meemaak. Ik was amper geboren of ik werd al van verschillende kanten betast; wat een toestand hier buiten

Dit is de kribbe waar ik zo'n beetje het grootste gedeelte van m'n dag doorbreng. De nacht breng ik ook vaak door bij m'n ouders. Ik hoef het 'em maar op een krijsen te zetten of ik mag al in hun bed liggen. Dat bed is veel ruimer, vooral als ik m'n pa eruit heb gejaagd.
 
 
 

Deze slaapplaats is al erg oud. Zo heeft m'n  moeder hier ook al in gekrijst, toen ze zo oud was als ik. Sterker nog, niet alleen m'n ma, maar ook m'n oma en zelfs de vader van m'n oma hebben nog in deze wieg gelegen! M'n moeder heeft hem wel opnieuw bekleed en m'n pa heeft hem een verfje gegeven. Hij voldoet nog steeds, maar is soms wel een beetje krap.

Hier zie je de bovenkant van m'n slaapplaats. Er hangen twee rammelaars aan: de bol heeft ook nog aan de wieg van m'n moeder gehangen terwijl het konijn bij m'n pa in de wieg hing. Het geboortekussentje heeft m'n oma gemaakt. Zoals je ziet staat m'n naam er nog niet in, want toen ze hem maakte wilden m'n ouders nog niet vertellen hoe ik zou gaan heten. Inmiddels heeft m'n oma er 'David' ingeborduurd.

M'n ouders zijn reuze trots op en blij met mij. Hier ben ik samen met m'n moeder; wat kijkt ze gelukkig he?
 
 
 

De rest van de familie moet natuurlijk ook met mij op de foto. Ach, laat ze maar even, maar als het me teveel wordt dat zet ik het 'em op een huilen en lig in een mum van tijd weer bij m'n ma aan de borst.
 
 
 

Dit is m'n oma-bep.	En hier hebben we oma-sini.

M'n oom en tante uit Geleen hebben me ook al bezocht.
 
 

Dit is nu m'n oom caspar. Eerst durfde hij me helemaal niet vast te houden; waarschijnlijk omdat hij bang is dat ik z'n kleren onderpoep.  Dit heb ik nog niet gedaan, maar het lang geen gek idee.	Dit is m'n tante Monique, de 'snoopy collector'. Ze zou wel willen dat ik m'n haar geel verf zodat ik een beetje op Woodstock lijk maar daar trap ik mooi niet in.

 
 

Tja, zo'n kleintje vinden ze voor een minuutje wel leuk. Als hij begint te krijsen dan kunnen ze er immers gewoon vandoor gaan.	Oh nee, niet poepen, niet kwijlen en begin alsjeblieft ook niet te huilen...

Ik ben zeer mobiel. Het reizen heb ik waarschijnlijk van m'n ouders geerfd.
Dit zijn de wagens waar ik zoal in rond gereden word:

 
 
 
 

Mooie wagens he? De wagen hiernaast toont tevens m'n maxi-cosi, een comfortabel zitje dat ook in de auto geplaatst kan worden. Vooral handig voor als ik bij mijn vrienden op bezoek ga. Over het algemeen kan ik lekker slapen in m'n wagen, terwijl de chauffeur me rondrijdt. Een zorgenloos leventje.  Zo'n stoere driewieler doet het trouwens zeer goed bij m'n vrouwelijke leeftijdsgenoten. Ze vechten erom om met mij in de wagen te mogen zitten. Ik kan niet wachten tot ik naar de creche geduwd wordt in deze kar.

Ik heb wat foto's verzameld van de rest van m'n slaapkamer.
 
 
 
 

Dit is de m'n kamer. Het is maar een klein hokje, hoor. Het is maar goed dat ik niet zo groot ben, anders had het op kindermishandeling geleken dat ik het hier mee moet doen. Zie je de schilderijtjes op de achtergrond? Die hebben ook bij m'n oma aan de muur gehangen; ze zijn wel 100 jaar oud, denk ik	Dit is de commode. M'n ouders hebben hem zelf gemaakt, van een oud bureautje van m'n pa. Die hebben ze wit geverfd en vervolgens een betimmering gemaakt zodanig dat hij wat hoger op z'n poten staat. Wel makkelijk voor m'n oude lui, als ze me verschonen. De la die je open ziet staan zit propvol met luiers. Denk maar niet dat ze hier lang mee doen; die dingen heb ik in een mum volgepoept.

 
 
 
 

Dit is de mobile die aan de lamp hangt. M'n opa heeft hem gemaakt. Ik kijk er vaak naar. Enerzijds omdat ik hem heel mooi vind en anderzijds omdat ik niets anders te doen heb. Het zorgt voor een leuke afleiding, vooral als hij draait. Als hij niet draait dan ga ik huilen; m'n ouders komen dan binnen en met het opengaan van de deur begint hij dan vanzelf te bewegen. Werkt elke keer weer..!	Dit is m'n moeder. Ze staat hier aan m'n wieg terwijl ik nog in haar buik zat. Het was aangenaam in die buik Als het aan mij had gelegen dat zat ik daar nu nog. Maar nu ik er eenmaal uit ben vind ik het hier ook wel leuk. Het is hier in ieder geval een stuk minder krap.

 
 
 
 

Dit is nu mijn kledingkast. Voorlopig voldoet hij nog wel. De uitgestalde trui heeft m'n oma-sini gebreid. Wat is hij mooi he?  De blouse die je tegen de achterkant van de kast ziet hangen die heeft m'n moeder ook nog gedragen! In plaats van dat die ouwe lui van me wat nieuwe kleren voor me kopen. Nee hoor, ik moet het met een meisjes blouse van meer dan 30 jaar oud doen. Wat zullen m'n leeftijdsgenoten zeggen? Ik kan niet wachten tot ik kleedgeld krijg.